Κλασσικά πράγματα, και πάλι ήττα...

Δεν υπάρχει περίπτωση, αυτή η ομάδα έχει κάτι στο DNA της. Κάθε φορά τα ίδια. Όποτε παίζουμε με τους Ισπανούς η ίδια δουλειά. Ούτε φέτος άλλαξε κάτι. Και πάλι χάσαμε με τον δικό μας μοναδικό και αυτοκαταστροφικό τρόπο.

Είναι γεγονός, οι παίκτες μας όταν παίζουν με την Ισπανία είναι πάντα φοβισμένη και αδύναμη. Δημιουργεί μετά κόπων και βασάνων μια αξιοπρεπή διαφορά 5 πόντων και μετά από ένα μόλις λεπτό βρίσκεται πίσω στο σκορ.

Δεν λέω, τα παιδιά σίγουρα προσπάθησαν και έδωσαν ότι είχαν. Και σύμφωνώ ότι υπήρξαν ''ανάποδα'' σφυρίγματα και πως οι Ισπανοί ήταν υπέρ το δέον...τυχεροί ( να μην χρησιμοποιήσω πιο βαρύ χαρακτηρισμό).

Δεν μπορώ να δικαιολογήσω το γεγονός ότι χάνουμε από...νοοτροπία απέναντι στον ίδιο αντίπαλο κάθε φορά που τον πετυχαίνουμε. Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε το χαμένο τελικό του 2006...

Ας ελπίσουμε ότι θα έιμαστε πιο τυχεροί στην επόμενη διοργάνωση που θα συμμετέχουμε.
Πέρα από αυτά συγχαρητήρια στα παιδιά.